ارائه استراتژی های مکانی برای تخصیص وظایف گروه های عامل مبنا در محیط های بحران زده

وجود روشی مناسب برای تخصیص صحیح وظایف نقش مهمی در بهبود کارایی و تصمیم­گیری در عملیات با محدوده­ی بزرگ دارد. هدف مقاله­ی حاضر ارائه­ی رویکردی برای تخصیص وظایف بین گروهی از عامل­ها در محیط­های بحران­زده با مدنظر قرار دادن استراتژی­های مکانی مناسب می­باشد. نوآوری اصلی ارائه­ی رویکردی مکانی است که اگر در محیط بحران­زده تخصیص اولیه­ی وظایف بنابه اختلال موجود در محیط با مشکلی مواجه شود، در تخصیص مجدد یا تخصیص­های آینده شرایط بهتری وجود داشته باشد. رویکرد ارائه شده در طول 5 مرحله اجرا شده و آمادگی برخورد با شرایط عدم اجرای وظایف را فراهم می­کند. ترتیب­دهی وظایف موجود، یافتن عامل هماهنگ‌کننده، برگزاری مناقصه، اعمال استراتژی­های تخصیص، اجرا و روبرو شدن با اختلالات فرآیند اجرا پنج مرحله روش پیشنهادی می­باشد. در مرحله چهارم، 4 استراتژی به ترتیب تخصیص وظایف با اولویت بالاتر، تخصیص وظایف به تمامی عامل­ها، تخصیص با نگه‌داشتن عامل­های استراتژیک و تخصیص با ایجاد بهترین تراکم در محیط، به روش پروتکل قرارداد شبکه اعمال ­شد. مقیاس­پذیری روش پیشنهادی در قالب 9 سناریو (50­، 100 و 200 عامل با 500، 1000 و 2000 وظیفه) در مقایسه با روش پروتکل قرارداد شبکه سنتی[1] (CNP) ارزیابی شد. رویکرد پیشنهادی به‌طور متوسط از نظر معیار زمانِ عملیات امداد و نجات نسبت به CNP، دارای حداقل بهبود 12% ، حداکثر بهبود 30% و متوسط درصد بهبود %19 بود. ارزیابی­ها بر اساس تعداد افراد فوت‌شده و تعداد تخصیص­های اشتباه نیز نشان از قابلیت رویکرد پیشنهادی بود. مقایسه بین استراتژی­های ارائه شده نشان داد که استراتژی چهارم با ماهیت مکانی، نتایج بهتری را ارائه می­دهد. در نظر گرفتن استراتژی­های تخصیص به ازای مقادیر مختلف اختلال در اجرای وظایف نیز نشان از برتری استراتژی‌های تخصیص وظایف مکانی بود. اجرای تخصیص وظایف به‌ویژه استراتژی­های مکانی موجب بهینه­سازی و انعطاف­پذیری برنامه شده و شرایط را برای تحمل خطا و ثبات همکاری عامل مبنا ایجاد می­کند. [1] Contract Net Protocol